แก่ ๑ หมายถึง ว. มีอายุมาก เช่น แก่ไปทุกวัน ไม้แก่ เด็กคนนี้แก่กว่าเด็กคนนั้น,อยู่ในวัยชรา เช่น คนแก่ หญิงแก่, จัด เช่น เหลืองแก่ แก่เปรี้ยวแก่หวาน; โดยปริยายหมายความว่า จัดเจน หนัก หรือยิ่งไปในทางนั้น เช่น แก่สังคม แก่วิชา แก่เหล้า แก่เล่น แก่ไฟ.
ก. เข้มแข็ง, ยวดยิ่ง, เช่น ศรัทธาแก่กล้า.
(ปาก) ว. ดื่มสุราหรือเมรัยมาก.
ว. ทําเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ (มักใช้แก่เด็ก).
ว. ย่างเข้าวัยแก่.
(ถิ่น-พายัพ) น. ผู้ใหญ่บ้าน, นายบ้าน.
ว. ใช้ไฟแรงเกินไป (มักใช้แก่การหุงหรือต้มที่ใช้ไฟแรงจนเกือบไหม้).
ว. จัดจ้านเกินอายุ, แก่เกินอายุ, แก่มาก.